Rozdział 4

Adrian i Eric siedzieli w dość obskurnym barze przy stoliku w końcu sali. Muzyka nie była tu taka zła i można było potańczyć ale wystrój był bardzo ponury. Ściany pomalowane na bordowy kolor, ciemna podłoga, światło jakby zadymione. Opary alkoholu, dymu papierosowego i potu drażniły czujny nos młodego wilkołaka ale towarzystwo i kilka pożądliwych spojrzeń wynagradzało niewygody.
-Jedno tylko mnie zastanawia- Eric usiadł z dwoma nowymi kuflami zaskakująco dobrego piwa- Jak trafiłeś w nocy do mojej sypialni?- Wyszczerzył zęby w stronę chłopaka
-Nie dopuścisz co?- Westchnął Adrian ale wciąż się uśmiechał- Więc piliśmy wczoraj ale poszedłem dość szybko spać i wszystko byłoby dobrze. Nie byłem nawet pijany.Spałem sobie jak gdyby nigdy nic gdy nagle zacząłem mieć koszmar....
-Opowiedz o nim- mężczyzna wiedział że nie jest to może odpowiednie miejsce ale chłopak nie otworzy się przed nim nigdzie indziej. Tu jest na tyle w tłumie że jest na to szansa
-Śniłem o moich przybranych rodzicach... swoich biologicznych nie znałem ale tamtych kochałem. Śniłem o tym jak zostali zabici- Adrian maił spuszczony wzrok ale starszy wilkołak czuł że łzy napływają mu do oczu. Objął go delikatnie i starał się uspokoić. Popełnił błąd drążąc ten temat- I obudziłem się nagle nie wiedząc gdzie jestem i spanikowałem. Wybiegłem z pokoju i trafiłem do pierwszych otwartych drzwi. Okazało się że to twoja sypialnia. Spałeś a ja nie do końca panowałem nad sobą. Potrzebowałem kontaktu i tak jakoś wyszło...- spojrzał na niego zarumieniony
-Jestem zawsze chętny do pomocy- poczochrał mu jasne włosy starając się rozładować napięcie- Wiesz lepiej ci z krótkimi. Teraz jeszcze bardziej przypominasz ślicznego aniołka
-Nie przeginaj- warknął Adrian i wstał. Czas rozprostować kości a muzyka zaczęła podobać mu się jeszcze bardziej- Idziesz ze mną czy rzucisz mnie im na pożarcie?- Zapytał z kpiącym uśmiechem unosząc brew
-Zastanawiam się właśnie- dopił piwo i stanął obok chłopaka i wziął go w ramiona porywając w szalony taniec.

Eric wiedział że znów nie jest w sypialni sam. Tym razem jednak nie było przy nim szczeniaczka tylko Alfa
-Możesz mi dać chwilę na doprowadzenie się do porządku?- Zapytał i przekręcił się z jękiem na drugi bok
-Jestem twoim Alfą- warkną mężczyzna.
-Tak i ?- Wciąż nie zdawał sobie sprawy z niebezpieczeństwa mimo że czuł narastającą wściekłość przyjaciela- Logan daj mi godzinę i powarczysz na mnie bez powodu jak tylko głowa przestanie mi pękać- nagle znalazł się na podłodze i otworzył oczy zdziwiony
-Pogięło cię?!-Warknął. Kac zupełnie mu przeszedł. Nigdy się tak nie zachowywał. Owszem był ich przywódcą ale znają się od urodzenia i być może pozwalał sobie na więcej ale ta wataha  i tak nie przejmowała się większością praw  i obyczajów ich świata
-Wstań!- Z ust sączyła mu się piana, zamiast paznokci miał pazury i sapał głośno. Eric posłuchał go bo zaczął się obawiać
-Logan...- zaczął ostrożnie ale większy wilkołak rzucił się na niego i znów wylądowali na ziemi. Tym razem Alfa trzymał go w żelaznym uścisku nie dając mu niemal żadnej swobody ruchu
-Masz mnie słuchać. Jestem przywódcą tego stada i należy mi się szacunek- wyszczerzył kły i niebezpiecznie przysunął twarz do twarzy przyjaciela- Chyba trzeba ci o tym przypomnieć- Eric zamarł. W uszach dźwięczało mu bicie jego własnego serca, krew pulsującą w jego żyłach
-Masz rację- przyznał w końcu i przechylił głowę w lewo- Jesteś moim Alfą, przywódcą i należy ci się szacunek, posłuszeństwo. Zrób to- Logan warknął raz jeszcze przeciągle i wbił zęby w szyję przyjaciela. Ten pisnął z bólu ale musiał ulec przewadze mężczyzny. Prawo to prawo. Poczuł jego ręce wsuwające się w dresowe spodnie w których spał i zamknął oczy. Nie żeby sex z Alfą nie był przyjemny po prostu czuł się źle.
-Po śniadaniu zejdziesz do lochu. Klucz jest nad kominkiem- Logan wstał i otarł usta z krwi
-Stary ja wiem że jesteś wściekły....- zaczął- Dobrze. Masz rację- i on się podniósł. Mieli szczęście że nikt ich nie nakrył. Zwłaszcza Adrian bo on by tego nie zrozumiał.

Chłopak miał całkiem dobry nastrój. Zjadł wczesne śniadanie i poszedł pobiegać. Wczoraj udało mu się nie zrobić z siebie głupka, było całkiem miło. Tańczył nie tylko z Erick'iem ale i z kilkoma innymi mężczyznami. Było jednak spokojnie. Po kilku piwach, tańcach wrócili do domu. Miał szczęście że jest młody i silny bo nie poradziłby sobie z przyprowadzeniem do rezydencji pijanego przyjaciela.
Gdy wszedł do kuchni poczuł się nagle bardzo nieswojo. Coś było nie tak. Niby nikogo tu nie było ale czuł dziwne wibracje.
-Widzę że postanowiłeś jednak nie odpoczywać- nie odwrócił się nawet do Garego który rzucił się niemal na zimną wodę stojącą na stole
-Nie ma takiej potrzeby- zaczął jeść wędlinę którą wcześniej przygotował- Jestem zdrowy. Podczas pełni i ty się o tym przekonasz
-Mam nadzieje- lekarz nagle zmarszczył nos i pokręcił głową
-Wiesz co się tu dzieje- Bardziej stwierdził niż zapytał Adrian
-To sprawy watahy- uśmiechnął się do niego łagodnie- do tego dość stare
-Kłamiesz ale ci odpuszczę- popił przekąskę wodą i wyszedł.

Musiał sam dowiedzieć się co wyczuwa bo nie było to nic dobrego.
Ostrożnie zaczął schodzić po schodach gdzie zapach był intensywniejszy. Wydawały się być dawno nieużywane i niebezpieczne ale zawsze był ciekawski.
Na dole znalazł ciężkie drzwi, pchnął je lekko i zdziwił się że od razu  puściły. Dalej znajdował się ciemny korytarz z oświetlonymi kolejnymi drzwiami na jego końcu. Aż zakręciło mu się w głowie od zapachu stęchlizny, kurzu i tego czegoś co go tu przywiodło, ale nie słyszał niczego. I może to sprawiało że zaczął się trochę bać.
Czarne metalowe drzwi również uchyliły się pod wpływem jego dotyku i wsunął głowę do środka. Tego się nie spodziewał.
Na samym środku stał nagi Logan z czymś długim i cienkim w dłoni. Przed nim klęczał równie goły Eric ze spuszczonym wzrokiem. Był pokaleczony, zakrwawiony ale nie wydawał z siebie dźwięku
-Wstań!- Warknął Alfa i mężczyzna posłuchał- Odwróć się i pochyl
Adrian patrzył na to wszystko z rosnącą grozą. Był niemal pewny że wie co teraz się stanie. Jako wilkołak był w stanie zaakceptować przemoc fizyczną. Przecież i on jej używał. Ale gwałt to było dla niego za dużo
-Jestem twoim Alfą- Logan podszedł do niego i złapał za biodra- Masz oddawać mi szacunek, przyrzekałeś posłuszeństwo- uderzył go cienkim kijkiem w pośladki
-Tak- jęknął i rozchylił nogi
-Nie!!- Adrian wtargnął nagle do środka i zasłonił sobą Eric'ka
-Zejdź mi z drogi szczeniaku!- Warknął Logan i szarpnął go za ramię
-Ri wszystko jest dobrze- zaczął zapewniać go Beta i spojrzał na mężczyznę ostrzegawczo. Teraz muszą być ostrożni i Alfa to zrozumiał. Na szczęście- Logan mnie nie krzywdzi
-Ale...- zaczął chłopak patrząc mu w oczy ze zdziwieniem
-Owszem mógł mnie tak nie obijać ale jestem nieposłuszny a tak trzeba. Przesadziłam- uśmiechnął się do młodego przyjaciela
-Wcale nie- założył ręce na piersi- Przecież nie jesteś jego własnością
-Ale anarcha w stadzie może nas pogrążyć- zaczął odprowadzać go do drzwi- Dałem mu posłuszeństwo a teraz robię to dobrowolnie. Przecież sex jest dla nas bardziej naturalny niż dla kogokolwiek innego
-Więc tego chcesz?- Zapytał Adrian patrząc mu w oczy
-Pewnie że tak. Logan nawet zachowując się jak idiota jest wspaniałym kochankiem- musnął wargami jego policzek- biegnij później wszystko ci opowiem- klepnął go jeszcze w pośladki
-Jak by mnie obchodziło to co on robi- przewrócił oczami. Teraz uspokojony wrócił do dawnych nawyków- Wcale nie jest taki wspaniały- szepnął jeszcze i wyszedł. Musiał to mimo wszystko dokładnie przemyśleć.
-Widzisz to nie ja jestem tu problemem- Eric jednak wrócił na dawne miejsce. Niech przyjaciel ma się na czym wyżyć a i on miał dość zimnych pryszniców które od pojawienia się ślicznego chłopca stały się niepokojąco częste
-Nie twój interes czego chce. Tu chodzi o ciebie- położył mu ręce na biodrach, tak mocno że zostawił krwawe ślady. Wszedł w ciasne chętne ciało jednym szybkim ruchem. Obaj krzyknęli.

Adrian leżał na łóżku w swoim pokoju i patrzył w sufit. W głowie wirowało mu milion myśli i był coraz bardziej skołowany.
Wiedział tylko jedno. Miał gdzieś jak dobrze go tu traktują i że może być chory. Wstał szybko i zaczął się pakować. Nie zostanie tu ani chwili dłużej.